Stelling: “Ik voel me goed in staat gevoelens van eenzaamheid te verhelpen of er mee om te gaan”

ik ben niet echt in staat om gevoelens van eenzaamheid te verhelpen omdat ik echt niet weet met wie ik dat zou moeten delen

Ja, meestal lukt me dat prima. Natuurlijk niet altijd en voel me dan leeg, maar even een huilpartijtje en het is weer over. Duurt meestal maar heel even en zoek altijd iets leuks om te doen.

Ik ben sinds 2 jaren alleenstaand omdat mijn man is overleden, ik maar door regelmatig een rondje te wandelen kom ik buurtbewoners tegen en voor je het weet zit je bij elkaar op de koffie
Ook pas ik op honden van streekgenoten sinds mijn eigen hond er niet meer is
Daar is een site voor: hondenoppas.NL
Ook pas ik op huizen met of zonder dieren, ook via site:
Huizenoppas.NL
Je moet wel zelf je nek uitsteken, de mensen willen echt wel maar je moet ook zelf initiatieven nemen!!!

Alleen ben ik wel, maar vind dat geweldig. Geen mensen die zo nodig om mijn nek moeten hangen en al die andere kleffe zaken. Ik vind dit een geweldige tijd. Het is voor mij fijn helemaal teruggeworpen te zijn op mezelf. Al dat oppervlakkige gepraat over bijvoorbeeld het weer, of je hondje hoeft gelukkig niet meer. Vaak gaan dit soort gesprekken nergens over. Dingen die ik zelf interessant vindt kan ik nooit bespreken met al die goedbedoelende mensen om me heen. Daarvoor ga ik naar buitenlandse websites. Samengevat: Alleen – ja ; Eenzaam – nooit.

Heel goed Pebbles2.
Je moet zelf inhoud geven aan het nieuwe normaal want het oude normaal zal waarschijnlijk nooit meer terugkomen. Ook ik richt mijn leven opnieuw in. Klagen, zeuren, steunen en kreunen help je niet verder. Zoek dingen op waarvan je weer kunt genieten in dit nieuwe normaal al heb ik alle begrip voor mensen die in omstandigheden verkeren waarvoor dit op dit moment moeilijk is, maar geniet van elk klein momentje en van de kleine dingen die er toe doen. Let wel goed op elkaar en help elkaar waar dat mogelijk is. Maak zeker geen tweedeling tussen jong en oud want iedereen voelt zijn eigen pijn het hardste en daarom moeten we begrip hebben voor elkaars situatie. Maar gaan zitten treuren is het slechtste medicijn wat je jezelf kunt geven. De draad toch maar weer oppakken en er zelf wat van maken al dan niet met hulp van anderen. We zijn er voor elkaar om elkaar door de problemen heen te helpen. De lente en zomer komen er aan dus hup, naar buiten en mensen ontmoeten. Genieten van de zon en alle bloemen die uit gaan komen. Een praatje is zo gemaakt maar ga ook niet tegen elkaar lopen klagen want daarmee help je elkaar alleen maar meer de eenzaamheid en de put in. Je bevestigd elkaar alleen maar en komt in de spiraal van :”O, wat zijn wij toch zielig”. Bovendien als je gaat klagen tegen mensen dan luisteren ze misschien 1 of 2 keer maar de 3e keer gaat men je ontwijken (iets wat je net niet wil want je wil je eenzaamheid aanpakken) want niemand zit op klaagzang te wachten. Blijf niet in je eentje in je stulpje zitten maar zoek de zon en de mensen zelf op. Het kost moeite dat weet ik maar voor het grootste deel moet je het toch zelf doen. Neem initiatief hoe moeilijk dat ook is want het leven gaat wel door en lok zelf je gelukkige momenten uit. Accepteer de situatie zoals die is en probeer er zelf wat beters van te maken!!!!! Zelf doen!!!!!

Ik vind de vraagstelling moeilijk te beantwoorden. Ik ben 69, heb een gezin groot gebracht, gewerkt, gestudeerd etc. Woon nu sinds 3 jaar echt alleen. Heb heel veel tijd gespendeerd aan het onderhouden van contacten. Dit onderhouden van contacten kost ook veel energie. Nu met corona durf ik te zeggen dat ik echt eenzaam ben geworden. En wat je ook doet het vreet aan je. De dagen en nachten vloeien in elkaar over. Levensenergie verdwijnt. Er komen geen nieuwe prikkels binnen. Ga wel vaak wandelen,maar dat voed mijn gevoel van eenzaamheid niet, breekt wel even de dag. Ben in deze periode wel veel na gaan denken over mijn toekomst. Wil ik zo ouder worden? En hoe kan ik daar iets aan veranderen. Nu ben ik nog mobiel. Stel dat ik morgen val en afhankelijk wordt. Vinden ze me ook een keer na dagen dood in huis. Ik hoor voor mijn gevoel nergens meer bij. Partner en familie overleden, kinderen wonen niet in de buurt, kennis en ervaring zit niemand op te wachten. Ik wordt/ ben onzichtbaar geworden. Maar wat ik niet ben is zielig. Ik ga door (al is het voor de buitenwereld. Hoe geweldig zou het zijn als ik met mijn kennissen en/of mensen van mijn eigen leven kon wonen in een directe omgeving waar ruimte is om met elkaar te kunnen sparren, delen maar wel vanuit een eigen privewoning. Gewoon omkijken en kunnen delen met elkaar. Niet in een klein kippenhok met een inpandig balkonnetje maar met 2 slaapkamers, (voor logees)een tuintje en veilige gelijkgestemde buren. Ik zou direct uit mijn huis gaan, waar een heel gezin kan wonen. Helaas is dat nu alleen aan mensen met geld om dit te kunnen. Als eenzamen met hetzelfde idee massaal op zouden komen ( wat ze niet doen, omdat ze er of huiverig voor zijn en er al van uit gaan dat het niet haalbaar is) zou voor velen de toekomst er anders uit kunnen zien. Zou er veel minder zorg nodig zijn. Eenzaamheid maakt slopend ziek. Laten we eens naar onze eigen kracht kijken. Lijkt nu ver weg maar zou wel eens een enorme doorbraak kunnen vormen voor velen van ons. Wie weet dat we dan niet meer hoeven te overleven. MAAR KUNNEN WE WEER LEVEN. We zijn allemaal verschillend met andere behoeften, maar als we allemaal denken dat iemand anders het voor je oplost gebeurt er niets.

Ps. Ik heb ooit bij Max een verzoek gedaan om hierover met Jan Slagter over te mogen brainstormen. Hoe anders omgaan met ouder worden/zijn.
Hoe komen tot oplossingen waardoor een groot deel van eenzaamheid kan worden opgelost. Wat zijn de werkelijke oorzaken. Etc. Helaas kreeg ik toen van de redactie te horen dat Max daarvoor niet is bedoeld. Vraag me af waarvoor dan wel? Misschien komen ze daar een keer op terug. Het gaat hier over inmiddels 2 miljoen mensen.

Wij zijn nog met zijn tweeën (85 en 80), misschien is dat (heel) anders. Ik kan mezelf heel goed vermaken; met mijn huishouden, TV, muziek, krant en boeken, familie “om de hoek” en de tuin vraagt weer aandacht. Wij blijven in ons huis wonen zolang het kan met wat faciliteiten zoals een traplift en hulp bij zware karweitjes. We kunnen beiden nog auto rijden en wonen in een prachtige omgeving vlak bij Duitsland en België. Daar kunnen we ons ook nog rustig bewegen en boodschapjes doen. Vanaf het begin met mondkapje en afstand.
Wat niet wil zeggen dat ik in mijn omgeving eenzaamheid zie en constateer. Dus wat mij betreft mag, als het kan, versoepeling van contact, als het maar veilig gebeurt. En zo snel mogelijk iedereen gevaccineerd.

Lieve Manny wat mag je je gelukkig prijzen met wat je allemaal hebt. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je dat nog jaren mag houden zo. Helaas is dat niet iedereen gegeven. Want hoe gaat het als 1 van beiden wegvalt. Zou het dan niet geweldig zijn als er een vangnet (mogelijk in de vorm van een woonvorm die bij je past) zou zijn waar je je veilig en gehoord kan worden?

Die woonvormen hoeven niet voor alleen alleenstaanden te zijn, kan samen met echtparen.echtparen. valt er 1 weg , dan heb je wel een vangnet om je heen.
Daarom is het ook zo belangrijk dat je weet naast wie je komt te wonen. Het hangt zo nauw samen met de mentaliteit van je omgeving. Er mag ook geen dwang bij komen zoals nu. Wil iemand alleen blijven wonen, prima. Er zou echter wel een keuze moeten zijn die er nu niet is. Het komt ook bij geen enkele politieke agenda voor. Wel het woord eenzaamheid, maar geen kleinschalige oplossingen. Hier zouden alle instanties samen moeten werken, vanuit de wensen van de doelgroep.
Niet zoals het nu gaat. Ouderen (60+) worden over een kam geschoren, geld en aanbestedingen staan voorop. Men is er zich niet van bewust dat het anders kan en ook moet. Hier wordt niemand gelukkig van. Wel eenzamer en vanwege de mede hierdoor toenemende zorg ook armer.

Alles draait in Nederland de afgelopen 10 jaar om geld en bedrijfsleven. De menselijke maat en aandacht zijn overal volledig verdwenen terwijl die menselijke maat en aandacht (overal) juist nu zo hard nodig zijn. Zodra je als ouder wordende niet meer rendabel bent (geld opbrengt voor de staat) dan sta je ook volledig alleen en aan de kant. Maar goed, dat neemt niet weg dat je dan dus zelf je weg moet gaan zoeken voor je zorgen en problemen. Zo vind ik het ook niet normaal dat we straks zelf onze sneltesten moeten gaan kopen (en betalen) in de supermarkt terwijl we torenhoge bedragen moeten betalen voor onze zorgkosten. De gezondheidszorg is in mijn visie een verantwoordelijkheid en taak voor de overheid. Die testen kosten 5 Euro per stuk en de krap zittende gepensioneerde kunnen er soms nu al niet komen met het inkomen wat ze hebben. Dus daar heb je het weer, die geld heeft of nog in het arbeidsproces zit kan gezond blijven en die het met een karig pensioentje moet doen die moet maar zien hoe hij zich in deze pandemie moet beschermen.
Laten we niet onderschatten dat er onder ouderen ook nog veel armoe is en dat er ook nog mensen zijn die de eindjes al lang niet meer aan elkaar kunnen knopen en dat doet pijn.

Ik ben uitstekend in staat om eventuele gevoelens van eenzaamheid te hanterrn. Sterker nog, ik heb geen gevoelebs van eenzaamheid.

Geo2021 je houdt van wandelen. Is er in de omgeving niemand die ook wil wandelen dat je samen kan gaan wandelen. Tijdens het wandelen krijg je toch een ander gesprek. Ik heb ook momenten van eenzaamheid, en ik weet dat ga voorlopig niet over. Ik merk wel als ik een goede wandeling gemaakt heb kan ik er wel weer een dag tegenaan.

Wanneer ben je eenzaam. Je kan eenzaam zijn omdat je alleen bent, maar je kan je ook verschrikkelijk eenzaam voelen tussen anderen. En misschien is dat wel erger dan alleen zijn.

Het klopt als een bus dat de vorige lezer schrijft (AvanKempen) als je over de 60 bent ben je voor deze regering afgeschreven . De meesten gaan kampen met gezondheids problemen en bereiken maar moeizaam de 65 jaar waarop normaliter de AOW leeftijd begon maar zelfs nu niet meer omdat de AOW leeftijd velen malen hoger ligt . Deze ouderen moeten nood gedwongen op een houtje bijten en vervallen in stille armoede . Dat is te danken aan VVD en D66 het is te triest voor woorden .