Leeftijdsdiscriminatie bij Code Zwart als IC vol ligt.

Als de IC vol ligt met patiënten willen sommige partijen in de tweede kamer accepteren dat keuzes worden gemaakt op basis van leeftijd.
Het uitganspunt in het protocol dat voor “code zwart” is ontwikkeld is dat ouderen al langer van al het moois in hun leven hebben kunnen genieten dan jongeren.
Daarbij zijn fictieve “leeftijd generaties”, blokken van 20 jaar, genoemd. Om met moeilijke woorden te suggereren dat een en ander goed doordacht is, gebruikt men de term “fair innings principe”. Het lijkt een redelijke oplossing voor de artsen die anders ook niet zouden weten hoe ze de ene persoon voor de andere moeten kiezen als er medisch geen verschil is en een keuze absoluut noodzakelijk is. Maar het principe deugt niet!
Het is helemaal niet gezegd dat een oudere meer heeft genoten dan een jongere. En het is zeker niet zo dat de een betere kansen verdient dan de ander.
Als we kijken naar de ouderen die net na de tweede wereldoorlog zijn geboren, de 70 plussers, dan zijn die meestal vroeg begonnen met keihard werken, de lonen waren laag, weinig vakantiedagen, geen geld voor vakantie, geen sabattical jaar, nauwelijks geld om uit te gaan en vaak overwerken om de opvoeding en opleiding van de kinderen te kunnen betalen. Door de hoge rente was een huis kopen nog moeilijker dan nu en luxe als een, scooter of auto was bijna voor niemand haalbaar. Diezelfde ouderen hadden ook niet meteen een vaste baan, hebben ziektes meegemaakt, eventueel het overlijden van een partner of een scheiding, hebben soms te maken gehad met kinderen aan de drugs of werden ontslagen bij de reorganisatie van hun werkgever. Pas op hun 65-ste dachten ze te kunnen genieten van het leven maar vaak moesten ze oppassen op kleinkinderen of mantelzorg verlenen aan hun eigen ouders of partner. Deze ouderen hebben dus wel lang geleefd maar of dat nou allemaal profiteren was?
De huidige jongeren hebben vaak al 10 tot 15 jaar in luxe geleefd, diverse buitenlandse vakanties gevierd, festivals bezocht, diverse sporten tegelijk bedreven, ze zijn veel uitgegaan. Ze beginnen veel later aan werk en dan nog vaak parttime. Ze hebben in ieder geval vaak al vele jaren meer plezierig geleefd dan de gepensioneerde die nog maar een paar jaar heeft kunnen rusten en genieten. Wellicht is de vergelijking wat overdreven. Het wordt nog ingewikkelder als we een oudere die 50 jaar hard heeft gewerkt tegenover een jongere zetten die door het gebruik van drugs zijn eigen leven en gezondheid verprutst. Moeten we die jongere dan voor laten gaan? En als we dat zouden doen, wie past dan op de kleinkinderen, wie doet de mantelzorg en het vrijwilligerswerk en wie is de dupe van de rotzooi en de criminaliteit van het gebruik van illegale drugs. Dat zouden de gepensioneerden kunnen doen maar die worden niet genezen op de IC.
Het is een ingewikkeld probleem maar de kortzichtigheid van het fair inningsprincipe en het indelen van mensen naar leeftijd is verwerpelijk (je zult maar net op de grens van twee “generaties” zitten).
Dan maar liever loten zoals sommige andere landen het bij code zwart doen.