Jaarlijkse maximale huurverhoging voor ouderen

De afgelopen jaren ontvangt onze moeder, zij woont in een zelfstandig appartement bij een zorginstelling (verhuurder) ieder jaar in april een brief van de verhuurder waarin de jaarlijkse huurverhoging voor haar appartement per 1 juli van het lopende jaar wordt aangekondigd. Met deze structurele jaarlijkse huurverhoging is zij het niet eens en hebben wij als haar kinderen daarom ieder jaar formeel bezwaar aangetekend. Reeds in 2016 al hebben wij protest aangetekend tegen de toen aangekondigde huurverhoging. Wij hebben daar destijds overigens een goed gesprek over gehad met de directeur en bestuurder van de zorginstelling. Dit gesprek is mede aanleiding geweest tot het inrichten van een huurcommissie.
Wij vinden dat de jaarlijkse (maximale) huurverhoging een vorm van ongepast bestuur is en vanuit moreel oogpunt verwerpelijk. We lichten dat toe met onderstaande argumenten.
Tijdens de ingebruikname van de woning (2012) bedroeg de maandelijkse huur een bedrag van
€ 751,32. Tot heden is elk jaar de maximale huurverhoging doorgevoerd, hetgeen resulteert in een huurprijs van € 895,23 per juli 2018. Een verhoging van ca. € 144 per maand waarbij de servicekosten nog niet eens zijn meegerekend. Het maandelijks netto inkomen van onze moeder is een bedrag van € 1.822,34.
Deze stelselmatige huurverhoging brengt haar, en ongetwijfeld ook andere bewoners. in een buitengewoon kwetsbare positie. Nederland verkeerde jaren in een diepe economische crisis en een van de effecten daarvan is dat er geen ophoging heeft plaatsgevonden van de pensioen- en AOW gelden voor ouderen. Integendeel, er is zelfs sprake van afroming. In combinatie met alsmaar verder stijgende kosten van zorg- en overige premies brengt dit de bewoners in een lastig pakket. Op de veelal karige leefstijl moet nog verder worden beknibbeld, de spaarzame spaarcenten verdwijnen als sneeuw voor de zon en (over)leven kan slechts door voldoende mantelzorg dor ons als kinderen.
Ook het afgelopen jaar was er geen verhoging in de aow/pensioenuitkering en zijn de premies van zorg- en overige vaste lasten onveranderd hoog gebleven/verhoogd. De voorbije periode is echt gebleken dat het bestedingspatroon nog verder is gedaald en dat wij ons daarom grote zorgen maken wat er dit jaar per 1 juli gaat gebeuren.
We hebben het overigens niet over iemand die ieder jaar met vakantie gaat, cursussen en clubjes bezoekt, luxe artikelen aanschaft of iedere maand nieuwe kleding koopt. Juist het tegenovergestelde is het geval. Geen lidmaatschappen of contributies.
Het is echter niet alleen een probleem waar zij mee worstelt, maar helaas een landelijk probleem.
Volgens de regering zijn we uit de economische crisis, maar de praktijk is heel anders dan het kabinet voorstelt. En zeker voor de echte ouderen is het in deze tijd heel moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen, iets wat ze zelf nog nooit hebben meegemaakt.
Wij hebben met dit bezwaarschrift een moreel appel gedaan op hen die verantwoordelijk zijn voor de bedrijfsvoering van de zorginstelling. Hoewel dit bezwaarschrift zich richt op de situatie van onze moeder, kunnen wij ons goed voorstellen dat dit bezwaar een aanzet kan zijn tot een discussie rond dit thema in een breder perspectief.
Wij realiseren ons terdege dat de exploitatiekosten van de zorginstelling jaarlijks toenemen, maar dit rechtvaardigt ons inziens niet elk jaar de standaard maximale huurverhoging door te berekenen.
Oudere en kwetsbare mensen kunnen vaak geen kant meer op en zijn op hoge leeftijd veelal niet goed bij machte nog te verhuizen. Vanuit perspectief van een professionele personeelszorg voor minder zelfredzamen en een goede huisbaasfunctie zou het bestuur van zo’n zorginstelling zich moeten realiseren dat deze jaarlijkse maximale huurverhoging tot weerstand, irritatie en ongemak leidt in een laatste levensfase waarin je dat zou moeten vermijden.
Wij hebben keer op keer aangedrongen om de huur per 1 juli niet te verhogen en op hetzelfde peil te laten als de huur in 2016. Wij hebben bovendien geadviseerd om een commissie van wijze personen de exploitatierekening van de zorginstellingen over diverse jaren eens nader te laten toetsen om te bezien of er andere kostenbesparende maatregelen mogelijk zijn, waardoor huurverhoging voor 1 of 2 jaar kan worden voorkomen.
Helaas kregen wij ieder jaar het antwoord dat de zorginstelling zich houdt aan de landelijke regelgeving. Zonder enige vorm van empathie en moreel inzicht.

Wij hopen met dit schrijnende voorbeeld een groter publiek te bereiken en meer aandacht te vragen voor dit sluipende probleem.