Geen bezoek in verpleeghuis: ‘Mijn moeder is gekidnapt’
De verpleeghuizen zijn gesloten voor bezoek en dit heeft een grote weerslag op bewoners en naasten. Ook is er steeds meer discussie over het versoepelen van de bezoekregeling. Familieleden van bewoners in een verpleeghuis in Amsterdam starten een petitie om de bezoekregeling in verpleeghuizen te versoepelen. ‘Ik denk dat geen bezoek erger is dan corona’, zegt Marlene van der Kooi.
Beloofd om langs te komen
Marlene van der Kooi (54) ziet haar 90-jarige moeder Lidy Konijn vereenzamen in een Amsterdams verpleeghuis en komt in gewetensnood. Voordat haar moeder naar de instelling verhuist, belooft ze voor haar te zorgen. ‘Ik zal je elke dag bezoeken en de was voor je doen.’ Mevrouw Konijn is een trotste, zelfstandige dame en accepteert – met deze geruststelling – om naar de instelling te verhuizen. Alleen corona gooit roet in het eten.
Moeder gekidnapt
Door het coronavirus is bezoek niet meer mogelijk. Maar dit heeft een grote impact. Tijdens het videobellen ziet Marlene haar moeder achteruitgaan. Ze vindt de situatie onmenselijk. ‘We hebben het wel over de laatste periode van mijn moeders leven. Ze heeft een fantastisch leven gehad en ik wil dat ze ook een fantastisch einde heeft. Als ze pijn of verdriet heeft, wil ik haar troosten.’ Mevrouw Konijn heeft nauwelijks bewegingsvrijheid en mag niet naar buiten. ‘Mijn moeder is gekidnapt’, vertelt Marlene.
Petitie
Familieleden van bewoners starten een petitie om de bezoekregeling te versoepelen na 20 mei. Inmiddels is de petitie al meer dan 3000 keer ondertekend. Marlene kan niet wachten tot ze weer bij haar moeder kan zijn. ‘Ik denk dat geen bezoek erger is dan het hebben van corona’, vertelt ze. ‘Het niet hebben van bezoek, je eenzaam voelen, verward zijn en geen bekende gezichten om je hebben, is nog veel erger!’
Druk op de zorg
De coronacrisis heeft niet alleen gevolgen voor bewoners en familieleden van verpleeghuizen, maar ook voor het zorgpersoneel. Dit merkt Teresa Fazio (37), ze werkt als verpleegkundige in het Sarphatihuis in Amsterdam. ‘Je hebt geen vrijwilligers in huis en geen mantelzorgers. Het komt allemaal neer op de zorg. Je wil bewoners troosten en er voor ze zijn, maar je kunt niet alles doen.’ Ook Teresa ziet de gelatenheid van bewoners nu het bezoek niet mag komen. ‘De eerste 6 weken zijn voorbij en het duurt alleen nog maar langer. Ik hoop dat het verdriet niet doorslaat in een depressie.’
In dit artikel leest u meer over de ervaring van zorgmedewerkers in verpleeghuizen tijdens corona.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
40 % emotioneel
60 % rationeel
Beter geen bezoek in verpleeghuizen. Te veel risico voor besmetting, ook na het bezoek voor mensen buiten de verpleeginrichtingen.
Ik vind dit enigszins egoistisch van deze mevrouw. Ze heeft geen aandacht, gevoel bij de risicos voor anderen. Ze kan beter aan haar moeder uitleggen wat er speelt dan nu zo hysterisch te reageren. Denk aan de risico’s voor anderen.
Ik begrijp heel goed dat u het, als dochter, heel verdrietig vindt dat u niet naar uw moeder kunt. Tegelijkertijd vind ik het vreemd dat u zegt: als ze dan corona krijgt duurt het toch maar een paar dagen, ze is aan het laatste deel van haar leven bezig. Wat een vreemde redenatie, want u hebt geen idee over hoe dat zou verlopen en hoe lang het zou duren…
Ik zelf, ik ben 77, zou het niet op m’n geweten gehad willen hebben dat m’n moeder op zo’n nare manier zou overlijden.
Maar er is nog een andere kant aan het verhaal, u denkt niet aan de verzorgenden. Als uw moeder ziek wordt moet ze verzorgt worden, dus is er contact nodig. De verzorgenden hebben daardoor aan een grotere kans om ook ziek te worden, ook als er beschermingsmiddelen zijn!
Ik weet al van verschillende mensen uit de zorg dat ze ziek zijn geworden tijdens hun werk, waarvan een aantal zeer ernstig en sommigen overleden!
U stelt, heel emotioneel, dat uw moeder wordt gegijzeld. Niet erg aardig t.o. de mensen die haar verzorgen!
Als u wilt dat uw moeder de vrijheid krijgt die u haar zo graag gunt, haal haar dan bij u thuis, dan kunt u zelf voor haar zorgen!
Ik hoop van harte dat de zorgcentra nog een tijdje gesloten blijven voor bezoek. Er wordt heel veel gedaan om te zorgen dat er toch contact is met de buitenwereld en wordt van alles met de bewoners gedaan om, binnen de mogelijkheden, te zorgen dat er iets te doen is. Op een heel akelige manier doodgaan aan corona is iets wat ik niemand gun, ook niet de mensen die al aan het eind van hun leven zijn!
Ik begrijp heel goed dat u het, als dochter, heel verdrietig vindt dat u niet naar uw moeder kunt. Tegelijkertijd vind ik het vreemd dat u zegt: als ze dan corona krijgt duurt het toch maar een paar dagen, ze is aan het laatste deel van haar leven bezig. Wat een vreemde redenatie, want u hebt geen idee over hoe dat zou verlopen en hoe lang het zou duren…
Ik zelf, ik ben 77, zou het niet op m’n geweten gehad willen hebben dat m’n moeder op zo’n nare manier zou overlijden.
Maar er is nog een andere kant aan het verhaal, u denkt niet aan de medebewoners én de verzorgenden. Als uw moeder ziek wordt moet ze verzorgt worden, dus is er contact nodig. De verzorgenden hebben daardoor aan een grotere kans om ook ziek te worden, ook als er beschermingsmiddelen zijn!
Ik weet al van verschillende mensen uit de zorg dat ze ziek zijn geworden tijdens hun werk, waarvan een aantal zeer ernstig en sommigen overleden!
U stelt, heel emotioneel, dat uw moeder wordt gegijzeld. Niet erg aardig t.o. de mensen die haar verzorgen!
Als u wilt dat uw moeder de vrijheid krijgt die u haar zo graag gunt, haal haar dan bij u thuis, dan kunt u zelf voor haar zorgen!
Ik hoop van harte dat de zorgcentra nog een tijdje gesloten blijven voor bezoek. Er wordt heel veel gedaan om te zorgen dat er toch contact is met de buitenwereld en wordt van alles met de bewoners gedaan om, binnen de mogelijkheden, te zorgen dat er iets te doen is. Op een heel akelige manier doodgaan aan corona is iets wat ik niemand gun, ook niet de mensen die al aan het eind van hun leven zijn!
Ik begrijp heel goed dat u het, als dochter, heel verdrietig vindt dat u niet naar uw moeder kunt. Tegelijkertijd vind ik het vreemd dat u zegt: als ze dan corona krijgt duurt het toch maar een paar dagen, ze is aan het laatste deel van haar leven bezig. Wat een vreemde redenatie, want u hebt geen idee over hoe dat zou verlopen en hoe lang het zou duren…
Ik zelf, ik ben 77, zou het niet op m’n geweten gehad willen hebben dat m’n moeder op zo’n nare manier zou overlijden.
Maar er is nog een andere kant aan het verhaal, u denkt niet aan de medebewoners én de verzorgenden. Als uw moeder ziek wordt moet ze verzorgt worden, dus is er contact nodig. De verzorgenden hebben daardoor aan een grotere kans om ook ziek te worden, ook als er beschermingsmiddelen zijn!
Ik weet al van verschillende mensen uit de zorg dat ze ziek zijn geworden tijdens hun werk, waarvan een aantal zeer ernstig en sommigen overleden!
U stelt, heel emotioneel, dat uw moeder wordt gegijzeld. Niet erg aardig t.o. de mensen die haar verzorgen!
Als u wilt dat uw moeder de vrijheid krijgt die u haar zo graag gunt, is er een andere mogelijkheid: haal haar dan bij u thuis, dan kunt u zelf voor haar zorgen!
Ik hoop van harte dat de zorgcentra nog een tijdje gesloten blijven voor bezoek. Er wordt heel veel gedaan om te zorgen dat er toch contact is met de buitenwereld en wordt van alles met de bewoners gedaan om, binnen de mogelijkheden, te zorgen dat er iets te doen is. Op een heel akelige manier doodgaan aan corona is iets wat ik niemand gun, ook niet de mensen die al aan het eind van hun leven zijn!
75% besmet waarvan 25% overleden, niet door het bezoek mr doordat een maand geleden kuchende zorgmedewerkers gewoon moesten door werken en mondkapjes onzin waren!
Als dochter ben je voor je eigen moeder voorzichtig, maar als zorginstelling? Nu het kwaad al geschied is, gaan we opeens zogenaamd zo voorzichtig doen dat het bezoek én de ouderen zelf de prijs moeten betalen. Schandalig!
Laat nu wat er aan mensen over is tenminste echt hún gezondheid voorop worden gesteld en dan met name hun geestelijke en emotionele gezondheid.
Open stellen voor bezoek, die veel voorzichtiger is dan de zorg!
Heeft u helemaal gelijk in, ook ik heb er een ervaring in een verpleeghuis, na een fout in een ziekenhuis bij een bevolkingsonderzoek,was ik een paar maanden overgeleverd aan de verzorging. Geopereerd, er is een flink stuk van mijn darm uitgehaald, door de perforatie bij het onderzoek.Gelukkig was ik nog niet dement(76), werd gewoon overgeslagen, medewerkers wisten niet dat ik er was.(stond een naambordje op de post naast de deur), Was waarschijnlijk geen werkoverleg en ook geen verdeling van de taken, ik was echt even niks waard dus kon niet naar huis. Over de schijf van 5 hoeven we geen discussie te voeren, de dame van de (voerkar) had er nog nooit van gehoord,dacht dat de hele Noordzee in de fik stond toen ik het uitlegde.Zag water braden. Ik kreeg 3x per dag iets aangeleverd,dit beantwoorde niet aan de normen, ook de medische zorg van de specialist was niets waard, van deze specialist een nieuwe brief meegekregen, niet gelezen dus door de instelling. Waarschijnlijk tekort aan personeel, mijn wond werd niet schoongemaakt en verbonden. Moest mezelf ieder dag zelf wassen,1 stuks fruit per dag, natuurlijk is het thuis beter maar hier wordt wel erg dik voor betaald.
Helemaal goed gekomen, mijn zoon heeft me thuisgebracht op mijn verzoek, heb wel meegemaakt hoe het in verpleeghuizen werkt, deze was christelijk, had ik voor gekozen.
Nu heb ik er nog meer vraagtekens bij, het personeel met inlevingsvermogen daargelaten. Ook ik heb mijn hele leven gewerkt, niks mee, ben nog vrijwilliger, mijn tijd is nu ook nog steeds gevuld met gasten die ik regelmatig bezoek,bel en een kaartje stuur, wel volgeschreven. Natuurlijk hou ik me aan de regels maar hier worden héél veel mensen de dupe van. Bij de volgende verkiezingen moeten we ons echt goed laten voorlichten en vooral kiezen voor menselijke waarden en niet op geloof of iets dergelijks.
Laten we onze talenten benutten en ze zover dat kan doorgeven, we hebben ze niet voor niks gekregen, dit geeft mede onze verantwoordelijkheid. hopelijk kan ik gauw weer iemand omhelzen, de oxytocine (aanraking) hoort erbij om te overleven.
Wat een egoïstische mevrouw is dit. Iedereen in Nederland brengt offers om corona in te dammen. Het niet bezoeken van verpleeghuizen is terecht. Juist in die tehuizen zitten de kwetsbaarste mensen en slaat dus corona ook hard toe. Deze mevrouw staat er niet bij stil dat haar moeder bezoeken gelijkstaat aan het potentieel besmetten van personeel en medebewoners. Kortom zeer egoïstisch en volkomen geredeneerd uit emotie en niet uit ratio.
Wat zou u zelf willen: lang leven maar zonder de aandacht, het contact en de tastbare liefde van ur familie en/of partner OF korter leven gebet in liefde en bij elkaar zijn? Ik denk dat best wel groot aantal mensen, zowel familie als ook bewoners, zouden kiezen voor het laatste en daar zijn best medisch gezien acceptabele mogelijkheden voor. Waarom zo bang voor de dood? dat is de enige zekerheid die je meekrijgt als je op aarde komt! We leven in een rare tijd waar vaak al het lijden en dood zo lang mogelijk uit geweerd worden en dat terwijl we weten dat het met zekerheid komt. Ik zou zeggen: bereid je er goed op voor want des te makkelijker zal het verlopen en plan zo veel mogelijk zelf mbt dit thema en bespreek het goed met je partner en familie. Heb dan het lef om het leven te leven inclusief de dood die er voor een ieder als normaal gegeven en gevolg van het leven gewoon is.
Personeel wordt niet besmet, daar zijn als het goed is maatregelen voor genomen.
Denkt u er wel eens aan wat dit geestelijk doet aan ouders(misschien dement), en aan hun kinderen, ook wat daar straks de gevolgen van zijn? Ik wens u veel sterkte, véél vrijwilligerswerk wordt ook hierdoor de grond ingeboord, die kunnen ook geen gehoor meer geven. Ik vraag me af hoeveel geliefden u heeft die u niet meer kan bereiken. Niet iedereen heeft internet en ook geen smartphone, zeker mensen niet die deze technologie niet beheersen. Zelf ben ik vrijwilliger van de Zonnebloem, probeer wekelijks mijn gasten te bereiken en stuur kaarten,volgeschreven, steek er best veel tijd in maar verwijt de regering wel dat ze erg verkeerd bezig zijn en dat GOD dit nooit heeft gewild. Daarvoor hebben wij onze talenten gekregen.
Wat is ratio ? Als ik mijn 100 jarige moeder wil bezoeken, die echt alleen mij en de anderen kinderen nog herkent, of niet maar wel aanvoelt dat we er voor haar zijn, vreselijk toch, dat het niet meer kan? Hoeveel offers heeft deze moeder niet ingeleverd, crisis, oorlog en de ellende daarna, willen we toch allemaal niet meer? Natuurlijk weet zij ook dat het eeuwige leven niet bestaat, wij ook natuurlijk, de dingen die nu worden ondernomen zijn volgens mij mensonwaardig en daar moeten wij niet aan toegeven.
Ik neem het wel op voor deze mevrouw want nu wordt er gesteld dat ze egoistisch is , daar ben ik het absoluut niet mee eens , er is geen sprake van egoisme . Mijn broer zit
ook in een verzorgings tehuis en ik zie hem al onderhand 7 weken niet meer . Deze tijd
kunnen we nooit meer inhalen , het is een verschikking elkaar zo lang niet te zien en te missen . We snappen dondersgoed dat het is om verspreiding onder bewoners te voorkomen en hebben veel respect voor het zorgpersoneel . Alleen het geluid van dierbaren van deze mensen sneeuwt compleet onder . Dat heeft totaal echt totaal niets met egoisme te maken . Deze vrouw mist haar moeder , zoals ik mijn broer , dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen lijkt me , dat ligt toch gewoon dik voor de hand .
Trouwens ik denk zelfs dat het omgekeerde van egoisme waar is , namelijk dat zei haar eigen leven compleet wegcijfert voor anderen in dit geval voor haar Moeder . Daarom die
vorige redenatie is mij te makkelijk door de bocht . De ervaring met mijn broer is dat ze juist nu tijdens corona snakken naar contact met dierbaren , en dat is zeker zo belangrijk
en mischien nog wel meer voor hun geestelijke gesteldheid en daar word grandioos aan
voorbij gegaan . Een simpel gesprekje met hun meest naaste hebben ze gewoon keihard nodig en geruststelling . De verzorgenden doen keihard hun best dat weet ik en daar ben ik ze zeer dankbaar voor .
Ik heb kange jaren in het verpleeghuis gewerkt en weet hoe ongelovelijk belangrijk voor de levenskwaliteit het is om bezoek te krijgen, zeker van mensen van wie je houdt. Ik denk God nu dagelijks op de blote knietjes dat ik er niet meer werk, ik zou het niet mee kunnen aanzien hoe de bewoners nu wegkwijnen, extra gedrogeerd moeten worden, verdriet hebben etc. In mijn ogen gebeuren er humaan onethische dingen ofschoon de maatregels echt wel medisch verantwoord zullen zijn maar in dit geval van verpleghuizen heeft voor mij de humane ethiek voorrang boven de medische ethiek. wat doe je ene bewoner aan door hem langer te laten leven (kwantiteit) met verdriet etc (kwaliteit). Mijn ouders zijn gestorven maar ik wist wel wat ik zou doen als ze nu nog zouden leven in een verpleeghuis! Direct eruit halen en thuis wat regelen. Ik geloof echter ook dat er veel meer mogelijkheden tot relatief veilig contact zijn als nu aangeboden wordt. Hoe zo geen beschermend materiaal voor verzorging en familie die op bezoek wil. Ja, het kost geld maar wat kost nu de levenskwaliteit!? en ik denk dat veel familie best bereid zou zijn om aan hun isolatiekleding mee te betalen als ze dan wel vader of moeder of partner kunnne bezoeken.
Ik blijf het egoïstisch vinden omdat mevrouw nou eenmaal in een tehuis zit. Er spelen dus meer dingen dan contact tussen moeder en dochter. Het gaat om het collectieve welzijn van het tehuis. Als 75% van een tehuis ziek wordt, omdat er gewoon bezoek mag komen, en sterft heeft ook iedereen daar de mond vol van. En nogmaals we hebben allemaal last van de isolatie. Iedereen zijn sociale leven staat stil, ook dat van mij. Dus niet klagen maar dragen en nog even volhouden…
U weet toch hoe het spreekwoord luid Groen85 , namelijk oordeel niet over een ander .
U oordeelt en beoordeelt anderen die u in de verste verte niet kent en dat alleen op basis van een noodkreet . Als ik moet oordelen over u dan zou ik zeggen u heeft totaal geen inlevings-vermogen , of toch wel .
De meeste mensen die in een verzorgingshuis , verpleeghuis of bejaardenhuis wonen hebben een compleet eigen kamer ofwel appartementje . Contact tussen een bezoeker dat wil zeggen de-partner, een-zeer naast familielid , de-Vader of -Moeder enz met andere bewoners is sowieso geen issue . Het is inhumaan en totaal onmenselijk om met dit gegeven mensen te blijven beletten elkaar te spreken en te zien . Niet alleen deze mensen hebben zwaar wegende gewetens bezwaren maar ook het zorgpersoneel zelf komen er mee in conflict .